سکوت

به نام خدا

این روزها پر از سکوتم،اما سکوتم پر از حرف است حرفهایی که جز با زبان سکوت و نگاه نمیتوانم بگویم. اگر تمام کلمات دنیا را برایت بنویسم باز هم مرا نمیفهمی... چون ندیدی چشمهایم چقدر مات شده این روزها... به روی گریه نمی آورم که شب است...چقدر حماقت میخواهد که آدمی نا امید شود...

چه ساده بودم من... فکر میکردم آنقدر بزرگ شده ام که گریه را از یاد برده ام فکر میکردم آنقدر سخت شده ام که هیچ زمین خوردنی نمیتواند مرا بشکند،فکر میکردم به هرچه حرف تلخ و نگاه نادرست و طعنه ی تاریک آنقدر عادت کرده ام که میتوانم لبخندی از سر بی قیدی بزنم و در دل بگویم "این نیز بگذرد"

فکر میکردم احمقانه ترین کار دنیا انصراف دادن از ادامه ی راه زندگی است. فکر می کردم هیچ بن بستی نمی تواند مرا از ادامه راه منصرف کند و هیچ گاه، هیچ گاه از ادامه دادن انصراف نخواهم داد. فکر می کردم اگر به بن بست بخورم از بی راهه میروم... اما میروم، فکر میکردم آنقدر قوی شده ام که کوله بارم را زمین نگذارم و اگر لازم شد کوله ی مسافر خسته ای را نیز بر دوش گیرم. فکر میکردم خدایی دارم که همین نزدیکیست... آنقدر نزدیک که حرفهای دلم را نیز میشنود فکر میکردم خدایی دارم که هیچ گاه، هیچ گاه با من قهر نمی کند فکر میکردم خدایی دارم که اگربرایش گریه کنم دلش میگیرد. 

فهمیدم آنقدر دلم کودک است که می توانم یک شب سیاه را تا صبح گریه کنم . فهمیدم یک نفر هست که نگاه نادرست و طعنه ی تلخش مرا می شکند... مرا به راحتی شیشه میشکند، خرد میکند. فهمیدم یک شبه آنقدر کودک شده ام که با هر حرف نادرستی بغض میکنم و روز ها شکسته میمانم. فهمیدم خدایم آنقدر دور است که نمی بینمش، فهمیدم اگر دریا دریا اشک بر دامنش بریزم حتی گرمی دستانش را بر روی سرم حس نمیکنم.

فهمیدم انصراف از ادامه ی زندگی احمقانه ترین کار دنیا نیست... من هم ممکن است از ادامه انصراف دهم.

فهمیدم تنها یک راه پیش رو داری و اگر به بن بست برسی هیچ بیراهه ای نمیتواند تو را به مقصد برساند، فهمیدم گاهی ترس از بیراهه ها وهر آنچه که نمی تواند خوب باشد قدرت رفتن را... قدرت ادامه دادان را میگیرد

فهمیدم زور تر از حد انتظارم خسته میشوم... آنقدر خسته که زانوانم خم میشود و به زمین میخورم

شبی آرزو کردم که همه چیز تمام شود... به هر قیمتی... میفهمی؟ هر قیمتی... اما انصراف هم جسارت میخواست که من نداشتم... پس ماندم و تنها آرزو کردم شب بخوابم و صبح زود...

خیلی حرفها تا لبه پرتگاه ذهنم آمدند و چند قدم مانده تا لبه دوباره آرام آرام برگشتند بی آنکه سقوط کنند همانجا ماندند و وقتی لایه ای از غبار زمان رویشان نشست و کمی کدر شدند رفتند که فراموش شوند... یا چه میدانم شاید رفتند گوشه ای نشستند تا روزی دیگرغبارشان را پس بزنم و خوب بهشان فکر کنم و سکوت جای همه شان را گرفت

اصلا چه ربطی میان نوشته های من و بودن تو هست که از نبودنت مینویسم؟

وقتی دستانت در حسرت دستانیست که فاصله اش تا تو سه نقطه است از همیشه تنهاتری. 

میدانی نوش دارو بعد مرگ سهراب یعنی چه؟ یعنی دل میگیرد و تو نیستی... یعنی دل من پر از حرف است و حرفها آنقدر همانجا میمانند که در دل من حل میشوند... یعنی صدای تو که می آید تنها حال غریبه ای را میپرسم که آن طرف خط نشسته و نمیداند این طرف خط همه ی لبخند ها زورکی است... یعنی صدای بوق تلفن میگوید کسی آن طرف خط نیست و من تازه به یاد می آورم چقدر حرف در پستوی دلم بود.

نه! نترس چیزی از این گلایه ها را نخواهی شنید که مبادا خاطر این روزهایت آشفته شود.

قصد رفتن هم ندارم... از فرار خسته ام بگذار هر که می خواهد بیاید هر که می خواهد برود... و هیچگاه نفهمد چشمی تر شد.

خودم بریده بودم... خودم دوخته بودم و حالا ذره ذره می شکافم آن پیراهن آبی را که به رنگ رویا دوخته بودم و به تن باورهایم کرده بودم... سرد است... ذهن من، قلب تو... نه اینکه شکسته باشم... نه! اما عریانم... و عجیب میلرزم! راه میروم و فکر میکنم... فکر میکنم و شخم میزنم زمین مرده ذهنم را... 

 تکه تکه های دیروز را از زیر خر وارها خاطره بیرون میکشم... هر چه قدر این کتاب را زیر و رو کنم داستان دیگری از لا به لایش بیرون نخواهد ریخت... باورش میکنم! باید فصلی نو را شروع کنم... اما نمیتوانم!!!

نبودن هایت را هم نشمردم... دارد حکایت دل و دیده باورم میشود...

کجایی این روزها پر از سکوتی؟ چه میکنی؟ نشسته ای و به چشمهایی که بی قرارت کرد فکر میکنی یا همان باریکه راهی را که از دلت به دلم کشیده بودی را هم بسته ای؟

نمی دانم چرا از همه نامحرم تر شده ای! میدانی... نشسته ام و به اینجا فکر میکنم... به اینجا که آدم تنهاست یا شاید به آدمی که اینجا تنهاست "اگر آدم باشد" 

همه میگویند تنهایی ام از جنس آدم نیست من از دلسپردگان هیچ مکتبی نیستم و خوب میدانم که این آدم را ویران میکند

جایی دارم که نمیدانم کجاست، آنجا که نه گنبد طلا دارد و نه چاه و نه ضریح چیزی در درونم... خدایی را صدا میزنم که خودم میشناسمش نه خدایی که بین صفحات کتاب میگذارند و از عذابش مینویسند.

روزهای دل تنگ و کش داریست...

میتوانم لحظه لحظه ی بودنم را در نبودنهای طولانیت تباه کنم... میدانم... میدانم... دست و دلم رو شده... اما سخت است به باختن اعتراف کنم... 

باور کن نگاه کردن به چشمهای شکسته ی بازنده سخت است چه برسد به اینکه آن بازنده خودت باشی و دیوارها همه آینه! 

 فکرم این روزها به هرجا میرود... به هرجا که تو نباشی میرود!

نگاهم نیز این روزها مانند فکرم هرزه شده... به هر چشمی زل میزند... اما نه برای پیدا کردن تو... برای گم کردن تو... اما میدانم تلاش بیهوده است.

من حساب و کتاب نمیدانم،... نمیخواهم نبودن هایت را بشمارم... تنها میخواهم بگذرند و من نفهمم... و آنقدر گمت کنم که تا خودت نخواهی هیچگاه پیدایت نکنم... اما مگر میشود با این همه رد پا گمت کرد؟

نگاهت چه رنج عظیمی است وقتی به یاد می آورم که چیزهای فراوانی را هنوز به تو نگفته ام...گاهی با سی و دو حرف و حتی فریادی که تا عرش میرود کسی حرفت را نمیفهمد، اصلا نمیشنود و گاهی...

چه ساده بودم من... این روزها پر از سکوتم، اما سکوتم پر از حرف است ، حرفهایی که جز با زبان سکوت و نگاه نمی توانم بگویم. روزهای دل تنگ و کش داریست... بهتره بگم شبهای دل تنگ یا باز بهتر اینکه شبهای خط خطی!!!!