غربت و تنهایی
من در این غربت و تنهایی
در پس کوچه ی خاموش فراموشی ها
از غم دوری تو
و ز دلواپسی رفتن تو
می لرزم!
ای طلوع تپش فاصله ها
من ز تنگی حجم هجرت
من زآشفتگی وحدت جمع
و ز تنگی قفس
می ترسم!
سفرت وسعت زجر آور نزع
مرو ای ساقی عشق
مرو ای منشا الهام غزل
هجرتت رشته ی جان می گسلد
آه ای مهرآلود
هجرتت رجعت باد
رجعتت بعثت باد
دلم از تلخی ایام شکست
کمرم از غم تفریق دوتاست
آه...تو نمی دانی
معنی لحظه ی جان کندن چیست!
بعد تو ...
فاصله ها بین من و شادیهاست
تو نمی دانی
من عزادارترین مرثیه خوانی هستم
که به خوش باوریم می گریم
و تو ای راوی اشعار بلند حافظ
به غم خستگی ام می خندی
بودنم در گرو ماندن توست
دل من از سفرت می میرد
تو مرو ، تو مرو
آبرودار عزیز
آبرو ریز مباش
صدف بسته ی دل را مشکن
دست لرزان مرا تو بگیر
داغ دلتنگی و آشفتگی ام مانده به دل
رنگ دل مردگی ام مانده به رخ
تو بگو...
تو بخند...
خنده از کرسی لبهای من عمریست جداست
سفرت نزدیک است
به سلامت ای عشق
به سلامت ای دوست
می روی شاد و دریغ
بُعد این فاصله ها
کمر صبر مرا می شکند
من چه می دانستم سر بیگانگیت در پیش است
ای مسافر
من کدامین سخنم بوی دلتنگی داشت
یا کدامین شعرم قامت ترد ترا
در سحرگاه شکفتن نستود
در سحرگاه صداقت نسرود
برو ای پاکترین آیه تقدیس خدا
برو ای چشم خوشت معرکه گیر
دست ما نیست که خود تقدیر است
ای مسافر
سفرت بی تشویش
نام من یادت باد
تو که از سردی دی
خبر از باغچه ی سبز وفا می دادی
و خزانت همه کاجستان بود
زچه کوچ؟
کوچ تو
کوچ بهاران خدا را دارد
بی تو می پوسم نرم
بی تو می سوزم گرم
و به خاطر بسپار
بی تو من می شکنم
بی تو می دانم و می دانی خوب
روزهایم شب ظلمانی بی پایان است!
ای مسافر
که به دشت دل تو
شوق رفتن پر زد
نام من یادت باد
شعر من بدرقه ی راهت باد!
سلام جیگرم
خوبی عزیزم
خوشحالم که اولین کسیم که تو وبت نظر میده
وبت حرف نداره مثل خودت
خیلی دوست دارم
فدات شم گلم
فعلا...